...

Tel je zegeningen

Hebben jullie de Here God wel eens gedankt voor de douche? Ik doe dat tegenwoordig regelmatig. Ik heb er eerder toen we nog in Nederland woonden nooit zo bij stil gestaan wat een zegen zo’n douche is. Dat je gewoon waar je ook bent, in bijna elk huis stromend water hebt en kunt douchen wanneer je maar wilt. Alle vanzelfsprekende geneugten in Nederland ervaar je hier als bijzondere zegeningen.

stromend water uit onze douche... hier zijn we het pas echt gaan waarderen

Vooral sinds we in de Lamogai stam zijn geweest rond de kerst, en het water daar af en toe gewoon op was, de tank leeg, dan kon je je bezwete lichaam soms niet direct afspoelen, wat een ramp. Nu dringt het telkens als ik een douche neem, tot me door: wat heerlijk!
Bij ons hier is het water gelukkig bijna nooit “op”, er valt nog genoeg regen en het pompsysteem werkt ook prima.
Het is toch niet voor te stellen dat miljoenen mensen eerst een eind moeten lopen om een emmertje water te halen, of b.v. om de afwas te doen. En dan hebben we het nog niet over de kwaliteit van het drinkwater: Cholera - overgebracht via besmet water - is hier een ziekte die keer op keer de kop opsteekt.

Op de foto weer een vrouw die Sino in de buurt van Kasia "snapte" onderweg met de hele vaat op haar hoofd om weet ik hoe lang te lopen voor geschikt water. Een klein stroompje? Schoon? Nou, ik denk het niet, want in hetzelfde water wordt de kleding gewassen en vaak gaan ze zelf ook even onder, met kleren en al.
Douchen kennen ze niet, en kranen hebben ze niet, zeker niet in de huisjes. Nee, wij zijn ontzettend verwend en realiseren het vaak niet.

En dan electriciteit? In Lamogai moesten we heel zuinig zijn, dus na een bepaalde tijd ’s avonds ging de electriciteit op een zeer laag pitje.
Hier hebben we wel dag en nacht de beschikking over electriciteit, al wordt ’s avonds en ’s morgens van de ene generator op de andere overgeschakeld. Vooral ’s avonds valt dat erg op, want dan is het een paar minuten helemaal donker, en dat is het ergste nog niet, maar de ventilatoren stoppen natuurlijk ook, en dan voel je hoe heet en benauwd het toch is. Soms vlucht ik dan even naar buiten daar is het dan meestal ietsje koeler. En het internet gaat dan uit, en komt soms niet meer op gang de rest van de avond. Dat doet vooral Sinco vaak wel zuchten.
Mensen, besef hoe goed jullie het hebben en dank God!
We kunnen toch niet meer zonder al die extra’s?

Het "gemeentehuis" voor onze Hoskins regio...
weer eens wat anders dan een gemeentehuis thuis.

In de dorpjes hier is het zo anders. Wat als je doodziek bent? Ach, dan lig je op een van paaltjes en planken gecontrueerd bedje in de buitenlucht met een schamele afschutting van wat palmbladen. In de hitte, met alle vliegen en muggen om je heen.
Deze week is Sinco een paar keer in Kasia geweest, het dorp een eindje verderop waar de meeste van onze medewerkers wonen. Katie, de vrouw van Michael is al een hele tijd ernstig ziek.

Het "nieuwe" huisje van Michael en Katie met hun talrijke familie

Michael werkt al heel lang bij ons, hij helpt mee de tuinen onderhouden, vooral grasmaaien, dat moet wekelijks gebeuren. Hij is een al wat oudere man. Toen we hier pas waren heeft hij een poging ondernomen om Sinco Tok Pisin te leren, wat helaas niet gelukt is. Maar dat was niet de fout van Michael. Sinco heeft het gewoon te druk om er veel tijd aan te besteden. We hebben ook wel eens een echte Papua maaltijd bij hem thuis gegeten, zie dagboek 26 van 21 febr 2009.

Maar zijn vrouw, Katie, ik denk dat ze ongeveer een jaar of 50 is, is dus ziek. De eens zo sterke, trotse en fiere vrouw is nu een zielig ellendig hoopje mens. Het moeilijke is dat ze Jezus nog niet kent en niet wil dat anderen er met haar over spreken.
Stel je voor, je voelt je uiterst beroerd, ziet tegen elke beweging op, en misschien heb je wel vreselijke hoofdpijn, enz. Je ligt buiten het hutje op het zojuist geschetste bedje van planken, week in week uit. Om je heen krioelen je kleinkinderen, de volwassen kinderen scharrelen daar ook rond. Wat ze precies doen is ons niet duidelijk. Huishoudelijk werk stelt niet veel voor, misschien wat kleren wassen, een schamele maaltijd klaarmaken, en wat werken in de groentetuin. Meestal schreeuwen ze ook nog tegen elkaar, niet uit boosheid, maar dat is gewoon hun steil.
Katie is al een paar keer naar het ziekenhuisje in Kimbe gebracht, maar daar konden ze waarschijnlijk ook niet veel voor haar doen. Dus ligt ze gewoon thuis ziek te zijn.

.
Michael en zijn vrouw Katie in gezonder tijden - 1 jaar geleden

Ze had geklaagd over pijn van het liggen. Geen wonder! Gelukkig hadden wij nog een soort schuimmatrasje, dat hebben we gebracht. Dorst had ze natuurlijk ook, vooral trek in koud water (wat ze natuurlijk nauwelijks hebben). Dus later hebben we wat flessen koud water gebracht. Al weken lang geeft Sinco telkens wat mee aan Michael: rijst, blikjes vis, brood, een potje pindakaas. Alles mondjesmaat, met de opdracht: Dit is alleen voor je vrouw! Wij hopen dat zij het krijgt en niet de hele talrijke familie er een aanslag op doet, we weten het niet. Het is voor ons onmogelijk om al de zieken en arme gezinnen in de omgeving te onderhouden. Dat is niet onze taak, maar een handje helpen om het lijden te verlichten en liefde en vriendschap te betonen is wel het minste wat we kunnen en willen doen.
Eigenlijk zou het niet nodig moeten zijn. Dat deze mensen zo arm zijn, is vaak door eigen luiheid en gemakzucht. Bovendien is dit land zeer rijk aan delfstoffen en alles groeit als kool.

Even een ander schetsje...

Omdat Sinco een dag eerder wat foto’s had gemaakt van een andere familie, wilde hij wat afdrukjes brengen.

De vader en moeder van Florence... een fijne christin / wokmeri

Hij vroeg aan Michael of iemand van zijn uitgebreide familie ons even de weg kon wijzen. Een jonge man, wat later een schoonzoon bleek te zijn, wierp zich op als vrijwillige gids. Via platgetrapte paadjes, langs schamele huisjes, zeg maar hutjes, kwamen we bij de ouders van Florence. Voor hen waren de foto’s. Florence is ook een van onze wok meri’s, zij is met haar man al gelovig en geven vaak bijbelstudies aan andere wok meri’s, als ze daarvoor open staan.
Onze gids heette Walter. Hij liep voor ons uit, leidde ons nog even langs een andere vrouw die onder haar afdakje haar baby zat te voeden. Hij zei dat dit ook familie was. Het bleek een zuster (?) van de zieke Katie te zijn. Even een foto maken van de moeder met de baby. Eén week oud!

.

Zie je hoe blank het kindje nog is? Wat een poppie he! Toen liep er een ini-mini poesje onder het bankje door al schreeuwend. Natuurlijk was ik helemaal vertederd, alles wat “baby” is, kan ik niet nalaten te bewonderen en zo mogelijk te koesteren. Ik pakte het kleine krijsende monstertje op, en direct zei de vrouw dat ik het wel mocht meenemen. De verleiding was even heel groot, maar we hebben al een poes, dat is genoeg. Moet je zo’n beestje ook weer zindelijk maken, nee dank je.
We liepen weer door, toen zei Walter: “Ik wil een mobieltje!”
“Oh”, zei ik. Even later vroeg ik: ”Zeg het nog eens?” Ik dacht, wat bedoelt hij nu eigenlijk?
Dus met een vriendelijke glimlach zei hij weer: “Ik wil een mobieltje!”
Het begon tot me door te dringen. Hij dacht zeker dat wij Sinterklaas waren. Ik vroeg toen: “heb je werk of studie?” Nee, zei hij, “ik ……”.  Ik weet niet meer wat hij precies zei, het was natuurlijk in het Pidgin en ik versta niet alles, maar begrijp wel veel.  Vrij vertaald: Hij loopt daar de hele dag rond te lummelen. Doet dus gewoon niets, terwijl hij wel een vrouw heeft en twee kleine kindertjes heeft voortgebracht...

en die kindertjes zijn gewoon juweeltjes!....

Waarschijnlijk eet hij van de schamele pot mee, terwijl zijn tamelijk oude schoonvader hard werkt bij ons op het terrein. En denk niet dat deze jongen niet zou kunnen werken, hij zou in de plantages kunnen gaan werken, of op zijn minst een huisje bouwen of het nieuwe in aanbouw zijnde huis van zijn schoonouders mee helpen bouwen. Hoe minder ze hebben, met des te minder zijn ze blijkbaar tevreden. Maar als ze een mobieltje zouden kunnen KRIJGEN? Ik heb hem duidelijk gemaakt, dat hij dan moet gaan werken en geld verdienen, zodat hij een mobieltje zelf kan kopen. Toen grijnste hij wat.
Ach, je kunt het altijd proberen, nietwaar? Blanken zijn altijd rijk!

Er is geen stimulans, geen heilig moeten. Van nature zijn mensen blijkbaar lui en in staat om in hun eigen vuil te blijven zitten.
Niet allen zijn zo. Neem onze Judith, die woont ook op steenworp afstand van deze familie. Zij heeft een enorme drang om te werken en te leren.

Zo zie je, dat je je vaak machteloos voelt, je zou echt best alles willen geven, maar daar worden ze niet beter van. Er moet nog een hele mentaliteitsverandering komen. Maar wie zorgt daarvoor?
Echt, het christendom is zo slecht nog niet geweest voor een samenleving. Ook hier zie je, wanneer mensen echt de verlossing en bevrijding die Jezus heeft gebracht, aanvaarden, dan veranderen ze radicaal. Hun houding, hun leefwijze. En dan hoeft heus niet de hele cultuur op zijn kop gezet te worden, dat deed men vroeger. Nee, het is juist geweldig als mensen hun eigen cultuur omvormen tot een eredienst aan God.
Dan kunnen wij nog van hen leren.

Zaterdagmorgen zijn we samen een uurtje naar de zee gegaan

.

Ik heb lekker weer even gezwommen om mijn conditie op peil te houden, terwijl Sinco zich vermaakte met zijn fototoestel en zoals altijd kleine vriendjes en vriendinnetjes maakte. Dit keer was er een klein meisje met alleen een schattig broekje aan, dat heel vertrouwelijk bij Sinco bleef zitten en keuvelen. Ze had mijn zelfgemaakte hoed gezien, die wilde ze wel graag even op.

Verder genieten we enorm van de natuur, elke dag verrassingen. We zijn vast al vijftig of meer keren langs dezelfde bomen gelopen, maar ineens ontdekten we palmbomen met kronkels! Echt zo gaaf! De groeidrift is enorm in de Tropen.

..
De kurketrekker, de phi en de epsilon.. het groeit hier allemaal

En terwijl je zo geniet van de palmen komt deze bruine buizerd boven de palmen zweven.

En dan de vlinders die op de prachtige bloemen neerstrijken. Ook al zie je ze elke dag, het blijft fascinerend! Gewoon in je achtertuintje! In dit geval in het achtertuintje van Jan en Annette

En zo gaat het leven ook hier door met zijn ups en downs. Het lijkt misschien wel eens dat we één lange vakantie en één groot feest vieren, maar dat is niet zo hoor. Als er moeilijkheden  en dieptepunten zijn, en die zijn er, dan schrijven we die uiteraard niet voor groot publiek.
Er is ook hier een enorme geestelijke strijd gaande, dus jullie voorbede is van groot belang en te weten dat jullie ook op die manier met ons meeleven is een grote steun.
En natuurlijk ervaren we ook dat er nog steeds aan onze persoontjes geschaafd en gewerkt wordt door onze grote Beeldhouwer!

Twee jongens van de "brugklas" (Davis en Micah) vermaken zich
door ons te laten schrikken op een donkere avond.
Deze week begint hun serieuze schoolleven weer!

We hebben er inmiddels twee weken schoolvakantie opzitten, zo tussendoor is Sinco altijd ook met schoolzaken bezig geweest en a.s. woensdag zal de school weer opstarten, dus vanaf morgen zal de voorbereiding zich weer toespitsen. De laatste periode van dit schooljaar begint.

Tot volgende week!
Hartelijke groeten van Sinco en Roelie!

NTM zendingsdag, zaterdag 9 april 10.00 -15.00 uur
Heerenlanden College, Eksterlaan 48, 4143 AC Leerdam

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!