...

We hebben allebei een goede werkweek gehad.

Roelie vertelt ...

In de bibliotheek heb ik de draad weer lekker opgepakt.
Alles wat nog niet helemaal op orde was van het vorige seizoen, b.v. dat er nog boeken niet teruggebracht waren, etc., heb ik deze week kunnen bijwerken.  Het opende werk van het in- en uitchecken van de boeken die momenteel uitgeleend worden is niet zoveel met het kleine aantal leerlingen. Zo kan ik tijd besteden aan het overige werk, het rechtzetten van de boeken, iets dat telkens terug komt. Keer op keer proberen we de leerlingen bij te brengen dat ze de boeken op de planken netjes moeten houden, maar op de een of andere manier staan ze regelmatig schots en scheef. Ik ben van plan om aan de hand van foto's een korte presentatie te geven zodat ze weer eens heel duidelijk zullen zien wat er nu eigenlijk bedoeld wordt. Laatst had een jongen van een jaar of 10 een boek naar een meisje toegegooid en dat viel op de grond!
Sinco was erbij en wilde hem een lesje leren en zei dat hij daar voor maar een boete moest betalen. Hij moest een  bepaald bedrag betalen, en was daar niet blij mee. Hij ging naar huis om het geld te halen, zijn zakgeld, en was wel beteuterd. Sinco kwam erachter dat het wel een heel zwaar offer was en besloot dat hij het terug kon verdienen door mij met iets te helpen in de bibliotheek. Het enige dat ik kon verzinnen wat een
10 jarig jongetje op dit moment kon doen, was boeken rechtzetten. Dat viel nog niet mee, eerst dacht hij zich er met een jantje van leiden af te maken, maar ik floot hem terug en heb hem nog een poosje aan het werk gezet. En zoals het meestal gaat als je dat soort straffen uitdeelt, degene die de straf geeft heeft er meer werk van dan de gestrafte. Maar hopelijk heeft dit ene jochie zijn lesje geleerd: wees voorzichtig met de bibliotheekboeken en houdt de planken netjes.

De kinderen maken ook nog veel gebruik van de studeerruimte in de bieb.
Op de foto 2 ijverige meiden, elk met hun eigen werk.

2 meiden uit Sinco's highschool klasje.

Verder heb ik deze week mijn naaispullen weer opgezocht. Een paar mensen waren aan het verhuizen en hadden gevraagd of ik hun gordijnen  wilden naaien of verkorten e.d. Dus daar ben ik ook lekker mee bezig geweest tot grote dankbaarheid van de betrokkenen. Een van hen wil me er voor "betalen". Voor haar heb ik al eerder gordijnen genaaid (voor de gasthuizen waar zij voor verantwoordelijk is)  en mijn tarief is: een maaltijd voor 2 personen! De vorige keer werden we dus heerlijk uitgenodigd. Ik ben niet zo gek op koken, dus als ik een kans zie er onder uit te komen, grijp ik die aan.  Zoals jullie weten is het hier normaal dat je elkaar zo af en toe op de maaltijd nodigt. In Nederland nodig je de mensen niet snel voor een maaltijd, maar gewoonlijk wel "op de koffie".
Op die manier houden we tussen het werken door contact met elkaar en dat is altijd erg gezellig.

Sinco heeft al eens geschreven dat we intussen Belgische buren hebben tijdelijk. Koen en AnneLaure wonen en werken al jaren op de basis op het hoofdeiland, maar i.v.m. de veranderde situatie hier, zijn zij een tijdje uitgezonden samen met een ander echtpaar om hier te helpen met reorganiseren enz.
Wij hadden hen in het verleden al een paar keer ontmoet, zijn zelfs bij hen op bezoek geweest, de ene keer dat wij op het hoofdeiland waren.
Het is erg gezellig, af en toe spontaan een bakkie doen. Genieten van het Vlaamse accent en Vlaams eigengemaakt gebak en van de stroopwafels en dropjes die ik uit Nederland had meegebracht.

Ook hier wordt het leven duurder. De Papua's die hier op ons eiland overwegend over weinig geld beschikken moeten ook lijden onder de verhoogde brandstofprijzen. Het openbaar vervoer, dat eerst een schijntje kostte kost nu 6 Kina voor een ritje naar de stad. Als je bedenkt dat het uurloon van onze werkers rond de 2 Kina per uur is! Het scheelt dat ze geen honger hoeven te lijden omdat er veel groente, aardappels (zoete), andere knolgewassen en vruchten groeien. Alhoewel betere voorlichting wat betreft de verbouw en het voedingspatroon hier hard nodig is. De medische zorg blijft ook zeer beneden peil.
Judiths zoontje was van de week ziek. In de dichtstbijzijnde kliniek waren geen medicijnen meer voorradig. Het is dat wij haar konden helpen, maar anders had ze met een receptje van die kliniek een eind verderop van hun dorpje, naar Kimbe gemoeten mat alle kosten vandien extra.
Maar al die mensen die niet de luxe hebben om een baantje bij ons te krijgen, moeten zich maar zien te redden.
Het blijft ons frustreren dat we hier niets aan kunnen veranderen.

Het werk in de stammen gaat door. Het vertalen van Bijbelgedeelten, het onderwijs geven, enz. Er is de laatste tijd weer veel tegenstand, maar ook overwinningen.
Jan en Annette zijn vrijdag vertrokken om 3 weken in diverse plaatsen Bijbellessen (Jan) te geven en  Annette helpt de zendelingen bij de lees- en schrijflessen. Een prachtig werk.
Deze week zijn de Bijbelleraren in de Lamogai stam, waar wij met de Kerstvakantie waren, begonnen met het Bijbelonderwijs aan kinderen! Weer een mijlpaal!

Sinco vertelt ...

Het is goed dat Roelie weer "thuis" is. Het geregelde leven is teruggekeerd en er komt gelukkig weer goed werk uit mijn handen. Zonder Roelie voelde ik me toch wel een beetje onthand, ook al nodigde ik steeds mensen uit voor de maaltijd en was sociaal betrokken.

.
Links een boeket uit eigen tuin.. rechts een echt schilderij dat een meisje (Kathryn)
speciaal voor Roelie heeft geschilderd.

We hebben inmiddels de eerste 2 "school"weken achter de rug. Officieel is de school dit jaar gesloten door gebrek aan voldoende mensen. Dat is wel een strop omdat de legalisering van de lessen en de cijfers nu via instanties in Amerika loopt. Dit betekent voor ons een heleboel extra administratie om alles goed te documenteren.

Op de foto onder een klein biologie proefje met een paar leerlingen: het aantonen van enzymen in een appel. Ik moet er nu foto's van maken en de leerlingen een goed proefverslag laten schrijven om te "bewijzen" dat we dit onderdeel echt hebben gedaan.
Ik heb een vers administratie systeem opgezet om alles goed bij te houden (rechts).
Al met al is het aantal leerlingen veel minder, maar het werk alleen maar toegenomen.

..
Links de biologie appel enzym proef... en rechts het administratiesysteem.

De weekenden zijn er om iets anders te doen. Mijn "bediening" is dan vooral foto's maken of mensen helpen met computerproblemen. Deze zaterdag was ik vroeg op om op de gevoelige camera vast te leggen hoe de lokale bevolking gezamenlijk ons dorp en de wegen opknapt. Alleen waren er ditmaal heel weinig (5 in plaats van 60) mensen omdat het merendeel in de rouw was omdat er een man door zijn vrouw was doodgestoken. Er sterven hier zoveel mensen aan ziekten en dit soort nodeloos geweld. Gelukkig gaat het werk onder deze Nakanai stam ook door en zullen ze over een paar jaar ook de bijbel in hun eigen taal kunnen gaan lezen en begrijpen.

.
Zaterdagmorgen (6.00 uur) in het vroege morgenlicht.
Opknappen van de weg door Hoskins.

's Middags vroeg een gezin (dat binnenkort weer vertrekt naar een stam) mij om een fotosessie van hun gezin te maken. Dat is altijd heel leuk. We zijn naar het strand gegaan, waar mooie boomwortelcomplexen en omgevallen of aangespoelde bomen allerlei grillige fotogenieke taferelen opleveren. We hadden net een half uurtje droog weer tussen de regenbuien door.

Een prachtig gezin...
Binnenkort vertrekken ze weer voor vele maanden om in een stam te werken.

De zee lijkt hier zo vriendelijk en kalm, maar is hier zo verraderlijk met sterke stromingen en grillig weer. Ik schreef al eerder dat mensen vaak in de kleine bananenboten op zee reizen. Maar als de motor uitvalt drijf je weg waar de (sterke) stromingen tussen de koraalriffen je heenvoert. Al een paar keer is er zo'n klein bootje vol mensen zoekgeraakt. Recent 3x een boot, waarvan er 1 is teruggevonden. Enkele weken geleden is een boot vol met christenen uit de Maleu stam zoekgeraakt. Het gerucht dat ze zouden zijn gestrand op een verafgelegen eiland bleek vals. Dat is een tragedie die ons en de direct betrokkenen zeer diep raakt. We weten niet wat er van hen is geworden. Zoekacties met vliegtuigen hebben niets opgeleverd. Een wonderlijk lichtpuntje in dit droevige verhaal is, dat christenen in de Akoletstam die pas het evangelie hebben begrepen, bijna jaloers reageerden op deze tragedie "Nu zijn zijn deze mensen nog eerder bij God dan wij". Dit zei de man die toen hij net christen was geworden zei: "Ik kan bijna niet wachten om dood te gaan" (om bij Jezus te zijn).

Zendelingen hier reizen ook vaak met deze kleine boten met buitenboordmotor over zee. Het is goed om te bidden om veiligheid en bescherming. Niet alleen op zee. Overal waar het evangelie wordt verkondigd is veel tegenstand, van buitenaf - bedreigingen en valse beschuldigingen, agressie (van dronken mensen) enz. - maar ook van binnenuit - ziekte, vermoeidheid enz. Alles wat je kunt bedenken als je maandenlang onder veel tegenslagen getrouw en liefdevol op je post blijft. We hebben veel respect voor deze zendelingen. Bid svp voor hen!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!