Hulpverlening aan de Mamusi stam
Vanwege de extreme regenval in sommige delen van ons eiland waren zijn hele dorpen weggevaagd. De mensen die gevlucht zijn, kregen deels hulp van de regering. Maar er zijn ook gedeelten, waar de hulpgoederen aan de zogenaamde strijkstok zijn blijven hangen, en de noodlijdenden geen hulp kregen. Aangezien er ook mensen van onze kerken bij betrokken zijn, is een hulpactie gestart. Onder leiding van Jan zijn de goederen in goed verpakte pakketten naar de getroffen gebieden gebracht.
 .
De pakketten worden klaargemaakt in onze afdeling logistiek. Jan en Annette in actie.
Sinco mocht met het busje een gedeelte wegbrengen tot aan een punt waar de weg niet meer goed berijdbaar was.
 .
Sinco (bij de 4 wheel) reed een Toyota busje .... deze weg is nog goed begaanbaar!
De pakketten werden gedragen door kerkleden die lopend vanuit de rampgebieden naar dat punt waren gekomen en gezamenlijk met Jan en de anderen werden de pakketten weggebracht. Sinco kwam dus weer direct terug,wat hem zeer speet, want hij had graag de hike meegedaan. Het was weliswaar een ontzettend zware tocht die een aanslag op de gewrichten en spieren is voor mensen die dit niet gewend zijn.
 '
 .
Hier is nog echt oerwoud overgebleven...
Het zijn daar echt hoge steile bergen, maar de inlanders doen het soepeltjes met hun zware bepakking. Na enkele dagen kwamen Jan en de anderen weer terug.
“Schoolvakantie”
Ook al is er geen officiele school, Sinco en zijn leerlingen volgen natuurlijk wel een schoolprogramma, inclusief de onderbrekingen.
De afgelopen twee weken was het dus “vakantie”.
Eén van de gezinnen hier heeft er voor gekozen om hun oudste dochter naar de school in Lapilo (op het hoofdeiland) te sturen. Zij was nu tijdens de vakantie terug bij haar ouders, maar had met een bepaald vak wat moeite en zo was Sinco de helpende hand. Geregeld kwam Kathryn bij ons en hielp Sinco haar een eindje verder.
Cathryn en Jemima bij ons thuis voor bijles in wiskunde en scheikunde.
Verregende “strandtrip”
We hadden op een middag afgesproken om met een aantal mensen 's avonds op het strand te gaan eten.
We hoopten op een mooie zonsondergang. Om 4 uur zouden we vertrekken, we waren er klaar voor.
Helaas ging het net regenen, we hebben nog een half uurtje gewacht, maar toen de regen doorzette, hebben we onze “strandstoelen” onder het internaatsgebouw gezet en hebben daar gezellig “gepicknickt”. Vanuit ons huis klonk een muziekje op de achtergrond. Later hebbben we gezellig een lampje opgehangen inplaats van de ondergaande zon, en zo hadden we toch een leuk en gezellig moment met elkaar.
 .
Links Roelie met Annete en Jan, rechts onze Vlaamse buren Koen en Anne Laure
Grote schoonmaak van het schoolgebouw
Normaal gesproken wordt het schoolgebouw tijdens de zomervakantie onder handen genomen en krijgt een grote beurt. Deze zomer was er door alle consternatie van het onverwachtse sluiten van de school helemaal niets van gekomen. Omdat enkele lokalen toch gebruikt worden, ontdekten we dat er behoorlijke schimmelgroei op de wanden was en natuurlijk moeten de glazen raamschotjes ook wel eens gesopt worden. En niet te vergeten hoopt er zich van tijd tot tijd stof, spinrag en dood ongedierte achter de boekenkasten op, dat mocht ook wel eens weggehaald worden.
Aan mij was een paar weken gevraagd om toezicht te houden op de wekelijkse beurt die door één van onze Papua werkvrouwen gedaan wordt in het schoolgebouw. Dat betekende dat ik ook de grote schoonmaak, die intussen hard nodig was, mocht aansturen.
Omdat er veel gezinnen weg zijn gegaan voor de zomer, hebben veel oude getrouwe werkvrouwen nogal wat uurtjes geen werk en zij moeten natuurlijk wel aan de kost zien te komen.
Zodoende had ik een enkele keer 5 dames aan het werk. We dronken dan gezamenlijk koffie en als Judith dan bij ons werkte, kwam zij er ook bij en dat was heel gezellig. De meeste mensen hier, zijn familie van elkaar, of familie van familie.
Geboorte en Sterfgeval
Wat de afgelopen vrijdag een feestdag had moeten worden, veranderde in een dag van verdriet en rouw voor een van onze lokale medewerkers..
Vrijdag tussen de middag werd Sinco opgebeld met de vraag of hij met spoed de vrouw van een van onze bewakers naar het ziekenhuis wilde brengen. Een aantal dorpjes verderop is een kleine kliniek voor de “normale” gevallen. In aller ijl is Sinco met een van de busjes naar het huisje van Joe gereden, dat hier net om de hoek staat. Het viel niet mee om vlak bij het huisje te komen vanwege de bomen en de natte moddergrond door de vele regen.
Het bleek dat de vrouw Mikaela, die bezig was te bevallen van haar 9e kind, in grote nood was, omdat de placenta niet loskwam. Misschien wad de bevalling onverwachts heel snel ingezet, want normaal bevallen de vrouwen hier in deze omgeving in het ziekenhuis. Hevig bloedend, omgeven door veel vrouwen en een paar mannen, werd ze in de bus geholpen. Dit soort dingen gaan altijd met veel geschreeuw en gekijf gepaard. De baby, een gezond jongentje was al geboren.
Een prachtig jongetje... ze zijn heel "wit" bij de geboorte.
Toen ze bij het kliniekje aankwamen werd de vrouw door een aantal verpleegsters overgenomen. Of het allemaal goed ging?
Juist toen we ‘s middags na het werken met de wok meri’s aan de thee zaten, ging de telefoon. Men vroeg naar Shirley. Het vreselijke nieuws werd doorgegeven dat Mikaela was gestorven!
Wat een schrik en verdriet. Men had haar nog met de ambulance naar het Kimbe ziekenhuis overgebracht, maar adequate hulp bleek te laat.
We waren allemaal diep getroffen door dit sterven.
Begravenis
Zaterdag werd de vrouw al begraven. Joe had gevraagd of Sinco foto’s wilde maken. Dus dat deed hij..
 .
Links het baby'tje met de overleden moeder... rechts rouwende familie.
Het lichaam was weer overgebracht naar het dorpje en daar was de rouw in volle gang. De mensen hier lopen hardop te huilen en gaan dan bij de dode zitten om die te bewenen. Alles en iedereen loopt door elkaar. De echtgenoot heeft met een paar anderen een kist getimmerd in onze werkplaats en toen werd ze opgebaard en konden alle familie en buren, ook die nog vanuit Kimbe aankwamen, afscheid nemen. Dat was een hardverscheurende toestand. Al die grote kinderen en andere volwassen familie die ongeremd hun verdriet uitschreeuwen, zo anders dan wij gewend zijn. Sinco heeft behalve foto's ook een stuk gefilmd. Bekijk de film hier: Mikela of via YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=4WCRZ1V6ne0
Intussen ging de nieuwgeboren baby die zich van niets bewust was, van hand tot hand. Ook ik kreeg hem op zeker moment in mijn armen geduwd. Wat een situatie!
Een nichtje, die vorige maand zelf een baby had gekregen, nam deze baby af en toe ook aan de borst, dus wat dat betreft werd er wel goed gezorgd.
Roelie met het baby'tje en naast haar de oma.
Helaas is hier de boodschap van hoop en verlossing nog steeds niet doorgedrongen, terwijl er wel veel "kerken" zijn, en deze mensen blijkbaar tot de Rooms Katholieke kerk behoren. Het christelijke vernisje is bedrieglijk. Het bijgeloof viert hoogtij. Ze geloven hier nog steeds dat elk sterfgeval, als iemand niet oud is, veroorzaakt is door een vervloeking door een vijand. Dus nu wordt er druk gezocht naar de boosdoener.
Er is ook nog weinig tot geen voorlichting over het menselijk lichaam enz. zodat het bijgeloof welig kan tieren. Ze beseffen niet, dat dit overlijden waarschijnlijk veroorzaakt is door een onoordeelkundige behandeling.
Ja, heel triest!
Blijf alstublieft bidden en meewerken aan de verkondiging van de Boodschap van Verlossing gebracht in de Bijbel. Jezus Christus heeft de dood overwonnen!
Ziekenbezoek
Het betekent veel voor mensen als ze bezoek krijgen in het ziekenhuis. "Ik was ziek en gij hebt Mij bezocht" zegt Jezus in Matt 25:36. Al dit soort "geloof in actie" baant de weg dat mensen God's heil in Jezus Christus gaan zien.
Annette en Anne Laure op bezoek in het ziekenhuis. Annette had vele pakketten met eten en andere zaken zoals zeep klaargemaakt om de mensen in het ziekenhuis te helpen.
Deze jonge mannen uit de Mouk-stam waren vanwege TBC in het ziekenhuis.
Ze herkenden me (Sinco) nog van de tocht door de Moukstam van Gigina naar Botogoigoi in october vorig jaar.
 .
Bananen bloemen en vruchten in onze tuin.
Tot slot: Met biologie zijn we beland bij bloeiwijzen. Ee goede gelegenheid om eens wat bananen "bloemen" op de foto te zetten. De paarse kegel is het eind van de bloem. De blaadjes (rechts) openen zich een voor een en steeds weer komt er een rij vrouwelijke bloemen vrij die uitgroeien tot "handjes" bananen. Als deze bloem doorgroeit komen er verderop tweeslachtige bloemen en aan het eind mannelijke bloemen. De bananen willen tegen de zwaartekracht in omhoog groeien waardoor ze meestal krom worden.
Hartelijke groeten van Sinco en Roelie. |
