...

11 december 2011

Wat een plan!

Vanmorgen mocht Sinco weer de dienst leiden en spreken. Een vervolg op bijbelse profetie. Ditmaal over de toekomst van Israel met als zwaartepunt Romeinen 11. Wat bijzonder te weten dat als het evangelie aan de volkeren is gebracht, het de tijd wordt voor Israel om hun hart voor Jezus hun Messias te openen. Bijzonder om te beseffen dat elke Papua hier die een kind van God wordt (het getal van de heidenen wordt vol!) ons een stap dichter brengt bij het grote moment van de bekering van Israel en de wederkomst van Jezus! Terecht dat Romeinen 11 eindigt met een grote lofzang op het geweldige plan van God!

De Engelse Sinterklaas

Maandag 5 december ging Sinco nietsvermoedend naar school. Leerlingen vroegen hem ook een Amerikaanse geschiedenis les bij te wonen, want ze wlden dat Sinco bij hun eindpresentatie was. Zo wachtte hij achter in de klas. Een meisje was laat, terwijl hij zich afvroeg waar ze bleef kwam ze binnen als Sinterklaas. Nog drong het niet door: Wat heeft Sinterklaas met Amerikaanse geschiedenis te maken? Waarom gaat ze niet naar haar plaats? Maar de goede Sint had het op hem gemunt! Nou ja, niet de echte natuurlijk, want die was nog in Nederland! Maar een aardige replica toch! En wat had deze Sint meegebracht voor Mr. Ter Maat? Twee mooie ontroerende gedichten voor mister T. en een grote T-bone steak! Ja, heel Hoskins weet dat Sinco gek is op vlees en in het bijzonder in een hele grote T-bone steak! Bij nader onderzoek bleek in de surprise (de nep T-bone steak) 2 ingevroren echte verse T-bone steaks te zitten!!!!
Een onverwachte en ontroerende verrassing.

Een van de leerlingen had een foto bewerkt en er Sinco's gezicht ingeplakt.
Het verband met Sinterklaas ontging ons
maar het was wel zoals Sinco zichzelf atijd in de spiegel ziet.

Altijd feest hier?

Even vooraf. In dit weekverslag is het een aaneenrijging van leuke en lekkere evenementen. Soms vragen we ons wel eens af, hoe zou dat overkomen? Zijn we hier altijd aan het feesten en hebben we altijd “etentjes?” Ik hoop dat de trouwe lezers wel weten dat hier meestal hard gewerkt wordt en dat daar niet altijd een gezellig verhaal van valt te maken.
Dus de dingen die ik leuk kan vertellen komen gewoonlijk in de picture.
De maaltijden met gasten zijn meestal de gewone dagelijkse maaltijden die een extra tintje krijgen en om jullie een beetje kennis te laten maken met onze collega’s. De gezichten achter de “verre werkers in het veld”.
Sinco vertelt de laatste tijd meestal de serieuze zendelingenverhalen.

Kerstuitje met onze trouwe mede-Werksters!

Om het eens anders te doen had Beulah voorgesteld om dit jaar eens niet de Kerstviering met de wok-meri’s op de basis te doen, maar om er een dagje-uit van te maken.
Met algemene instemming is dit bijzonder goed door haar georganiseerd in samenwerking met haar man. Zo kwam het dat we de afgelopen dinsdag met 10 van onze vrouwen en 10 Papua-vrouwen in 2 busjes naar Kimbe reden.
Toen de Papua dames 2 weken geleden ingelicht werden over dit voorstel vonden ze het helemaal geweldig, maar ze vroegen zich af wanneer ze dan hun lied voor ons konden zingen. Ze waren namelijk al een lied, eigenlijk een afscheidslied, aan het instuderen.
Er zijn een heel aantal van onze vrouwen die in de loop van het volgende jaar van hier vertrekken!
Zo werd besloten dat we eerst om 8 uur zouden samen komen in de ontmoetingsruimte en afgezien van een korte overdenking door een van ons, konden zij dan hun lied zingen.
Toen we er allemaal waren, werd er begonnen met een korte inleiding gevolgd door gebed door Beulah, het lezen van een stukje uit de Bijbel door Carol en een korte overdenking door Tracey.
Tenslotte werd het afscheidslied gezongen. Sommige van de zingende dames konden zelf hun ogen niet droog houden, ze vinden het helemaal niet fijn als er iemand van ons vertrekt!

De wokmeri's zingen hun afscheidslied

Toen in de busjes en op weg!
In Kimbe aangekomen gingen we eerst kort shoppen in K-markt, daar waren "puddingbroodjes" besteld (ze zien er uit als puddingbroodjes in NL, maar het zijn eigenlijk creme-broodjes.) die werden in  grote dozen, die al klaarstonden, meegenomen.

De supermarkt in onze "grote stad" Kimbe versierd voor de kerst.

Want we gingen na de K-markt sessie koffiedrinken aan het water. Er waren thermoskannen met koffie meegebracht. Uiteraard had Annette ook voor thermoskannen koffie gezorgd, een van haar speciale hebbelijkheden! Maar helaas, helaas, zij kon niet mee, want ze was ziek! Ze had een flinke kou, grenzend aan een griep.

Het plekje bij het water was niet bepaald relaxed om diverse redenen. Ten eerste waren er veel vliegen, ten tweede was het natuurlijk "staande receptie", en ten derde was er een soort nederzetting, die er normaal gesproken wsl niet is, anders zou deze plaats denk ik niet gekozen zijn. Er was een soort tentenkampje (probeer je voor te stellen, wat stukken hout rechtop met dekzijlen  en daar leefden tijdelijk mensen van uit een andere plek. Waarom ze hier waren was mij verder niet duidelijk, maar het waren echte bushmensen zo aan hun "kleding" te zien. Maar dat was allemaal nog geen punt, een beetje onvrij was, dat ze op 4 meter afstand op een rijtje (niet allemaal hoor, wat vrouwen, kinderen en opgeschoten jongens) gingen staan om ons te bekijken. Eerst dacht ik: terugkijken en misschien gaan ze dan weg. Maar dat werkte niet. Later dacht ik: wat ben ik toch een oen en liefdeloos.
Maar gelukkig is niet iedereen zoals ik. Tracey is een heel extravert persoon die altijd met iedereen contact maakt als ze de kans heeft, liep gewoon naar ze toe, maakte een praatje, deelde haar puddingbroodje in stukken en gaf het aan de kleine kinderen. Een paar vrouwen kwamen wat dichterbij, dus ik had toen ook even contact. Eigenlijk was daar dus niks mis mee. Maar ja.... ik moet ook nog een hoop leren :-[ .

Daarna gingen we verder shoppen. We hadden de wok-meri’s een kerstbonus gegeven, zodat ze zelf ook wat konden shoppen. 
Met dit zakgeld konden ze dus lekker doen wat ze wilden.
We zijn ook nog een poosje op de grote markt geweest, daar konden we nog groente kopen en wat rondneuzen. Er hingen mooie lappen, Papua jurken en bloezen, prachtig toch, al die kleuren. Ze verkopen daar ook zelfgemaakte tassen uit bush-materialen en de bekende (naar ik hoop) originele bilems. Uit breigaren gehaakte tassen met een speciale steek en in allerlei prachtige patronen en kleurcombinaties. Een van de traditionele folkloristische kunsten. Ik denk dat elke Papua man en vrouw hun eigen bilem hebben. Niet dat ze ze allemaal zelf kunnen maken hoor. Zelf heb ik er ook een gekocht toen ik hier net was, en die tas heb ik altijd bij me als ik op stap ga.

Na de markt, zouden we om kw. over 12 bij een restaurant (Kimbe Food Court) een van de betere Papua-eethuizen de lunch gebruiken. Ook dit onderdeel was van te voren besteld door de organisatoren en perfect geregeld. De eigenaresse van het restaurant is een bekende van NTM.
Ze had een deel van de eetruimte afgesloten voor andere gasten, dus we konden zo met de hele groep plaatsnemen. Ze hadden zelfs gezellige kleedjes met kerstprint op de tafels gelegd.

.
In Kimbe Food Court met de wokmeri's

Het eten, kip en patat, werd vlot opgediend. Het was prima eten, ieder kreeg een bord met twee stukken kipfilet in een krokant korstje, frieten en een schep smakelijke koolsalade. Elk een blikje fris en dat was dat.
Toen weer shoptijd, voor mij werd het wel wat lang, maar sommigen kunnen er niet genoeg van krijgen. Om 3 uur verzamelden we bij Papindo en toen was er voor elk nog een ijsje.

Tot slot nog een laatste shop sessie in een nieuw gedeelte en toen naar huis.
Kw. over 4 waren we terug en toen nog een groepsfoto, waar ik Sinco even voor opgetrommeld had, en toen werden de wok-meri’s nog netjes naar hun dorpje gebracht met een busje.

Groepsfoto van het dagje uit met de wokmeri's

Papua-bloezen naaien en andere naaiprojectjes

Een poosje geleden had ik een bloes voor Judith genaaid van de lap stof die ik haar voor haar verjaardag gegeven had. Zoiets blijft natuurlijk niet onopgemerkt of onbesproken.
Vorige week kwam Shirley rond koffie tijd want ze wilde iets vragen. Zij werkt o.a. als schoonmaakster in de school. Ik heb tegenwoordig toezicht over het schoonmaken van de school.
Ze vroeg of ze die week op donderdag kon werken inplaats van vrijdag. Nu, dat vond ik prima. Toen had ze nog een vraagje. Of ik ook voor haar een Papua-bloes wilde maken, ze had dat gezien van Judit en ze wilde graag een zelfgemaakt aandenken van mij hebben, voor als ik weg ben!
Tja, wat zeg je dan? Ik vroeg of ze ook stof had? En tot mijn verbazing haalde ze direct een nieuwe lap, opgevouwen, van onder haar bloes die ze aanhad! Op alles voorbereid dus, heel slim. Ik moest er wel om lachen! Zie het resultaat op de foto, een stralende Shirley!

.

Intussen heb ik nog twee verzoeken van andere vrouwen. Ze zeggen er dan bij dat het zo fijn vinden om een zelfgemaakt aandenken aan mij te hebben. Nu vooruit maar, ik voel me wel een beetje vereerd, maar eigenlijk hoop ik niet dat uiteindelijk alle 10 dames met het verzoek komen. We zullen zien. Ik kan toch geen “nee” zeggen. Bovendien de vrouwen zijn onderling snel jaloers, dus je moet ze allemaal te vriend houden, ook met elkaar!
Toen Sinco later voor elk een afdrukje (ansichtkaartmodel) van de groepsfoto ging uitdelen en hij een “misdruk” van een vergroting over had, (een zwart-wit exemplaar) en die op mijn aanraden aan Kristina wilde geven, zij is de oudste van alle vrouwen en werkt ook al heel lang voor NTM), konden ze het maar nauwelijks hebben. Sinco heeft ze echt even (vriendelijk) toegesproken en hun een les voorgehouden dat je als christen (sommigen pretenderen dat ze het zijn, anderen zijn het echt) een ander iets moet kunnen gunnen. Hoop dat ze het oppikken.
Tja, mensen zijn mensen, overal hetzelfde vlees en bloed! De huidskleur verandert daar niets aan.

Van collega’s heb ik ook wat verstelwerk gekregen, zo ben ik momenteel veel bezig achter de naaimachine en niet zo zeer in de bibliotheek.
Het bibliotheek werk is op een laag pitje en mijn collega kan het in haar eentje goed aan.

Amerikanen op klompen

Zoals we al eerder vertelden, komen er af en toe zendelingen uit een bush locatie voor een korte rustpauze op ons terrein logeren in de gasthuisjes. Dan is het leuk voor hen (en ons) als ze af en toe worden uitgenodigd voor een maaltijd. Ten eerste hoeven ze dan een keer niet zelf te koken (wie vindt dat niet fijn?) en ten tweede leren we elkaar ook beter kennen.
Zo hadden we woensdag een Amerikaans gezinnetje op bezoek met twee jonge kinderen. Dat was echt fijn, het is zo mooi om te merken hoe zulke mensen met zoveel overgave hun werk doen. Ze hebben ook hun land en familie verlaten om onder de Papua’s die nog zo in de duisternis leven, het blijde bericht van Jezus komst te vertellen, Bijbelvertaal werk doen, enz. Terwijl wij van hun verhalen genoten, smulden zij van de maaltijd die Sinco en ik in teamverband hadden klaargemaakt. Ze waren heel geinteresseerd in typisch Nederlandse dingen, zo vroegen ze zich af of er in Nederland nog steeds klompen worden gedragen. We vertelden dat de boeren deze nog steeds dragen en dat zelfs  onze eigen Jan hier in PNG af en toe op echte klompen aan het werk is in de tuin! Dus Sinco is even de klompen van Jan gaan lenen en die hebben ze toen om de beurt aangepast om te voelen hoe het is om op klompen te lopen.

...
Zendelingen op klompen

Gezellige avond met de leerlingen

Vrijdag hadden we weer gasten. Toen Sinco maandag die T-bone steaks kreeg had hij spontaan alle leerlingen (de oudere) uitgenodigd om samen te eten. We hebben er meteen een gezellig filmavondje van gemaakt. De meiden hadden aangeboden ook een aandeel in de voorbereiding van de maaltijd te hebben. Dus de een kwam met een koolsalade aan, de ander met een appelkruimeltaart. Echt weer een fantastische avond. De kinderen genieten hier natuurlijk altijd bijzonder van,  want welke leraar doet zoiets? En ook al zijn deze kinderen hier niet zielig, het leven heeft best beperkingen vergeleken bij het leven in een westers land. Ook zij kunnen niet zonder ouderen van het terrein af, en bovendien valt er niets te beleven in de omgeving wat voor hen interessant zou zijn. Elk verzetje is natuurlijk welkom!

.
De T-bone steak maaltijd met leerlingen en de afwas...

Graduation van Miriam, de dochter van James -
onze papua trouwe medewerker

Op ons terrein woont ook een Papuafamilie. De vader en moeder werken al heel lang voor NTM.n Het zijn harde werkers en hun kinderen studeren hard. Vader James is bewaker en doet ook andere dingen en moeder Maria werkt in het kantoor. Ze hebben 6 kinderen. Toen we hier nog niet zo lang waren maakten we mee dat hun twee zonen hun Graduation vierden en omdat ze toch een deel zijn van onze grote familie werden zij door ons team als hele familie getracteerd op een pot-luck maaltijd. Nu, 3 jaar later, was hun dochter zover, dat zij haar highschool had afgerond!
Zaterdagavond werd ter ere hiervan weer een potluck gehouden en een familiefoto gemaakt door Sinco.

.
Mirjam en har vriendinnenop ons centrum.
We misten Emily, haar grote vriendin. Zij was alweer terug naar Amerika.

.
Mirjam en haar familie mochten uiteraard eerst opscheppen. Maar ook de anderen lieten zich alles goed smaken. Roelie had lekkere spaghetti voor dit evenement klaatgemaakt, anderen hadden andere lekkere hapjes meegebracht.
Er bleef ditmaal praktisch niets over. De papua's zijn gezellige! eters!

Annette denkt altijd aan anderen! Hier werd ze gesnapt toen ze net twee borden vol had opgeschept en even apart zette voor de bewakers op ons terrein.

Tot slot een gezins foto van de zeer trouwe werkers op PNG Island region.
James en Maria met hun mooie gezin en opa (rechts).

Hartelijke groeten van Sinco en Roelie.

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!