...

Zondag 7 sep tot zaterdag 13 sep

Zondag

In de ochtendsamenkomst werd vandaag het Heilig Avondmaal gevierd. Na de verkondiging vanuit de Bijbel, werd gelegenheid gegeven voor getuigenissen. Een aantal mensen ging om de beurt naar voren, min of meer spontaan, om iets uit zijn of haar leven te vertellen, wat indruk had gemaakt of waar gebed voor gevraagd werd. Dit was heel opbouwend en zo leren wij de mensen weer wat beter kennen, ook wat hun relatie met God betreft. Er was een vrouw teruggekomen, die in het ziekenhuis in Australië geopereerd was. Zij was nog herstellende, maar het was heel fijn, dat ze er alweer bij kon zijn. Niet in het minst voor haar eigen gezin.
Er zijn in PNG wel ziekenhuizen, maar voor ernstige of ingewikkelde gevallen gaan de mensen hier naar een Australisch ziekenhuis.  Dat is altijd een hele reis en onderneming en kost veel tijd, afgezien nog van het geld. Het is dus te hopen dat we gezond mogen blijven. Maar alles en iedereen is in Gods hand, dus wij mogen vertrouwen dat alles gaat zoals Hij wil. En dat is wel relaxed.

Eén keer in de maand wordt dus het Avondmaal gevierd en die zondag is er ook gelegenheid om samen een maaltijd te houden. Dat was dus deze zondag het geval.
Na de dienst kregen we een half uur de tijd om thuis een gerecht op te halen, of nog even af te maken of op te warmen. Sinco had pannenkoeken gebakken de vorige avond, dus die heeft hij nog even opgewarmd.
Niet iedereen deed hieraan mee, maar zo’n 8 á 10 gezinnen , wel, inclusief de internaatsfamilie, en elk gezin bracht zo een lekkere maaltijd mee. Alles werd op een rij tafels gezet, zodat we na het openingsgebed langs de tafels konden gaan en als bij een lopend buffet je eigen meegebrachte bordje volscheppen. Er waren heerlijke gerechten zoals ovenschotels, salades, cake en koek. Er was koffie en ander drinken voorradig en het was heel gezellig. Veel jongeren waren er, die zaten gezellig bij elkaar.
Toen alles op was en iedereen verzadigd en gezellig bijgepraat werd de boel weer opgeruimd en ging ieder zijns weegs.

Wij hebben die dag verder rustig doorgebracht.

Maandag

Vandaag zijn we overgegaan naar het andere appartement. Eerst hebben we al onze eigen spullen overgebracht, waarna ik het huisje waar wij de afgelopen weken doorgebracht hebben, heb schoongemaakt. Toen ik daarmee klaar was, kregen we koffie bij de buurvrouw. Lekker was dat. Want natuurlijk loop je al gauw te transpireren en zeker als je zo lichamelijk bezig bent, met soppen en dweilen stroomt het water uit al je poriën, en is een bakkie leut zeer welkom, afgezien van de litertjes water die naar binnen gaan. Wat een geluk dat hier water in overvloed is! Ik moet er toch niet aan denken dat we in een gebied geplaatst zouden zijn waar watergebrek is! Nee, echt, God verwent ons wel! Na de koffie is Sinco aan zijn schoolwerk gegaan, en ik heb me op de troep in “ons nieuwe huisje” gestort. Niet dat we erg veel hebben, maar het stond nu wel kris kras door elkaar. Alles moest natuurlijk een plekje krijgen. Maar omdat dit huis eigendom is van Householding, zo noemen ze de afdeling die voor de huizen en behuizing zorgt, stond er in de keukenkasten een complete keukenuitrusting, die normaal gebruikt wordt door eventuele gasten. Dus ik heb eerst alles uit de kastjes gehaald en op tafel gezet, voordat ik de kastjes kon schoonmaken en ons eigen spul er in zetten. Tussen de bedrijven door heb ik ook nog een deel van het opgespaarde wasgoed  gedraaid en omdat dit nogal bewerkelijk is, met zelf spoelen, centrifugeren, enz. kostte dat allemaal veel tijd. Dus die was kreeg ik niet op tijd buiten. Het was al eind van de middag voor het klaar was, toen kon ik het gelukkig onder een afdakje en deels op een rekje in huis hangen. Omdat ik toch om 1 uur nog op moest passen, kwam er van een middagrust niet veel terecht. Ik wilde wel even op de bank wat rusten in mijn oppashuis (dat mag!) , maar dat werd me niet gegund. Net toen ik lekker ontspannen lag en misschien wel even weg zou zakken, hoorde ik een kind huilen beneden. Dat huis is zo ingedeeld, dat boven de leefruimte is en beneden de slaapkamers. Dus ik ging naar beneden en daar bleek dat het kleinste jongentje van het stapelbed was gevallen. Achteraf bleek dat hij helemaal niet op dat bovenste bed, en zelfs niet op die kamer mocht komen tijdens hun middagrust. Maar ik ken de regels van het huis nog niet goed, dus ik heb hem maar wat getroost, in het Nederlands, daar werd hij weer rustig van. De andere kinderen waren van de weeromstuit natuurlijk ook uit bed gegaan en toen heb ik maar een beetje met ze gekeuveld en ze mee naar boven genomen om een verhaaltje voor te lezen. Toen mammy thuiskwam kreeg de kleine deugniet alsnog een berisping.

Weer thuisgekomen ben ik verder gegaan met de troep opruimen en de was. Eind van de middag was het huisje redelijk opgeruimd zodat ik de eerste maaltijd hier kon bereiden. Gelukkig had ik die dag ervoor al voorbereidend werk gedaan, dus was het snel klaar.

Dinsdag

De rest van de was gedaan en een kijkje in de bibliotheek genomen. Mijn toekomstig werkterrein. Op dat uur waren de kinderen uit de bovenbouw daar hard aan het studeren, onder begeleiding van enkele leerkrachten en een hulpmoeder. Het is een ruime bibliotheek met heel veel boeken. Maar het is nogal verwaarloosd door tijd en mankracht wat betreft het systeem. De boeken staan keurig in de schappen, maar de registratie moet behoorlijk bijgewerkt worden. Dat zal dus voorlopig mijn taak worden. Ik zou ingewerkt worden door een lerares die hier al jaren aan de school verbonden is, maar op het afgesproken uur was zij toch ergens anders nodig. Dus dat gaat nog gebeuren.
Sinco is telkens druk met school, van sporten met de jongelui is nog niet zoveel gekomen. Maar het kost veel tijd om in het schoolsysteem in te werken, de lessen voor te bereiden, enz. Maar ’s avonds heeft hij de uitnodiging aangenomen om met de jongelui uit het internaat een potje te tafeltennissen. Goede ontspanning.

Woensdag

Afgelopen zaterdag hadden we een rol stof meegenomen om gordijnen voor de huiskamer van te maken. Ik ben me daar eens aan begonnen en heb de stof in banen geknipt en vervolgens de naaimachine op tafel gezet. Aan de slag! Dat dacht ik in ieder geval! Maar helaas kwam ik na één baan niet verder, want de spanning van de bovendraad was niet goed, en hoe ik ook aan het betreffende knopje draaide, er kwam geen verandering in. Dat was wel een streep door mijn rekening zeg! Vorige week heb ik zonder problemen een bloes in elkaar gezet. Tja, wat nu? Sinco heeft er ook even naar gekeken, maar helaas, hij kon er op dat moment ook even niets aan doen. En even naar de winkel terug is geen optie natuurlijk….
Afwachten maar, misschien is hier een technisch iemand.

’s Avonds was de ladies-meeting. Elke week is er bij een van de dames thuis een bijeenkomst voor alleen vrouwen. Het is niet verplicht dus is niet iedereen altijd aanwezig. Er werden dit keer wat liederen gezongen met elkaar. De gastvrouw las een stukje uit de Bijbel voor en vertelde wat haar daarin zo aangesproken had. Er werd gebeden voor enkele zaken en toen gaf één van de vrouwen, die hier ook nog niet zo lang is,  haar getuigenis. Ze vertelde dat zij en haar man, nadat ze tot geloof gekomen waren, het verlangen hadden om fulltime de Heer te dienen. Dat deden ze en haar man voelde zich erg aangetrokken door zendingswerk. Maar zij zag dit absoluut niet zitten. Zij stribbelde als het ware ernstig tegen. Na enige jaren kwam haar man in een ernstige crisis.Het is mij helaas ontgaan wat de oorzaak precies was, maar op een zeker moment  dacht zij terug aan de tijd dat haar man heel erg blij en tevreden was, namelijk  toen hij volop in het werk van de Heer bezig was, en ten einde raad bad zij of de Heer hem uit zijn depressie wilde halen, al zou dat betekenen dat ze geroepen werden de zending in te gaan. Ze bad om een (in haar ogen) onmogelijk teken. Ze gaf zich meer en meer over aan de gedachte dat ze wellicht de zending in zouden gaan. Omdat ik het Engels nog niet helemaal machtig ben, ontging mij wel sommige details, maar voor zover ik het begreep, kregen zij het teken, waar ze om gevraagd had, en zo zijn ze uiteindelijk hier op PNG terecht gekomen. Na nog veel strijd en hobbels en soms met dubbele gevoelens, moeite bij het afscheid nemen van de familie voor 4 jaar, zijn ze hier, en voelen ze zich op hun plek. Morgen gaan ze voor het eerst naar de Bush. Ze hebben twee zoontjes(ik ken ze nog niet) van om en nabij de 10 jaar en die ondergaan de hele verandering heel goed en klagen nooit. Daar was ze ook zo dankbaar voor.
Er werd nog voor dit gezin gebeden en voor nog anderen en zo was deze bijeenkomst ook weer aan een einde gekomen.
Het is in dit kader wel interessant om te vertellen, dat er een jaar of 10 geleden een zendeling, die in één van de stammen aan het werk was, bijna doodgestenigd werd. Hij kon ternauwernood ontsnappen. De bevolking daar wilde op dat moment niets met de blanken te maken hebben. Nu, 10 jaar later, zijn ze komen vragen, of er alsjeblieft een zendeling mag komen!

Donderdag en vrijdag

Deze dagen is er niet veel bijzonders gebeurd. Het leven gaat ook hier zijn gang. Elke dag schijnt de zon, af en toe regent het, maar dat is nog niets bij wat ons nog te wachten staat in de regentijd.
Sinco heeft gister wat gesleuteld aan de naaimachine, maar ik ben er nog niet aan toe gekomen hem weer te testen. Het leek goed. Misschien ga ik zaterdag wel weer verder.
Vandaag, vrijdag zijn onze Nederlandse buren naar de Bush vertrokken voor twee weken. Ze zijn er anderhalf jaar niet geweest. Ze hebben daar in een stam bijna 20 jaar gewerkt. Nu gaan ze terug om de contacten aan te halen. Het is de bedoeling dat ze in de nabije toekomst daar af en toe een periode heengaan om hun werk van toerusting e.d. voort te zetten. Op één van die tochten hopen ze ons ook eens mee te nemen, zodat wij ook kennis kunnen maken met het leven in de Bush. Toch ben ik blij, als ik alles zo hoor, dat wij zelf niet geroepen zijn om in de Bush te gaan werken. Daar moet je toch wel jong voor zijn. Er gingen twee echtparen met hen mee, o.a. dat stel waarvan de vrouw woensdag het getuigenis gaf. Zij zijn zich aan het voorbereiden om ook in een stam te gaan werken. Dus de taal leren, op schrift stellen, enz. enz.

Zaterdag

Vandaag hebben we eens lekker rustig aan gedaan. Vooral voor Sinco was dat wel goed, want die heeft echt hard gewerkt de hele week. Om half 11 zaten we juist aan het ontbijt, toen er al op de deur geklopt werd. Iemand wilde Sinco ergens mee helpen, maar hij ging weer even terug omdat hij ons ontbijt niet wilde onderbreken. Maar even later kwam er iemand anders, de lerares van de school, degene die hier al heel lang is, zij liet zich niet terugschrikken en ging er gezellig bij zitten en had wel zin in thee. Dus zo hebben we gezellig wat gepraat, later kwam die andere persoon ook weer terug en ging samen met Sinco het een en ander regelen, terwijl wij als dames nog even doorpraatten. Zo was de ochtend al gauw om, maar we hebben uiteraard niet al te vroeg onze lunch gebruikt. We hebben wat mailtjes verzorgd, enz. enz.
Later heb ik even een tukkie gedaan en na de avondmaaltijd de naaimachine op tafel gezet. Kijken hoe ver ik dit keer kom. Maar eerst heb ik dit dagboek bijgewerkt, want dan kan dat de lucht in!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!