...

Rustige tijd en vakantiewerk

De afgelopen week was een rustige week, we hebben zelf niet echt spectaculaire dingen meegemaakt. Zoals jullie weten heeft de Malango School grote vakantie. Sinco doet nog wat nawerk  en zal ook het nodige voorbereidingswerk gaan doen de komende tijd. En zoals ik vorige week al schreef heeft hij zich ook bezig gehouden met het computerprogramma voor de bibliotheek. Maar omdat de vertaalworkshop nog aan de gang was en een ruimte in de bibliotheek als klaslokaal diende, konden  we daar nog niet terecht. Morgen hopen we een start te maken met het invoeren van nieuwe boeken, enz. Vakantiewerk dus!

Dagje uit met z’n tweetjes

Afgelopen vrijdag zijn we samen een dagje op stap geweest. Zoals onze trouwe dagboeklezers zich misschien herinneren waren we in december ergens bij een rivier en daar hebben we toen mooie stenen verzameld voor mijn tuin als versiering. Graag wilde ik nog meer van die stenen, misschien zijn ze ook wel dichter bij huis te vinden , maar ja, we hadden bovendien zin  om eens een tochtje te maken naar een plaats waar we bijna nooit komen. De route naar Kimbe kennen we zo langzamerhand wel. Zo zijn we dus naar die rivier gegaan, een heel eind rijden trouwens, we waren van plan daar een poosje te zitten en een beetje te picknicken als er niet te veel bekijks op af zou komen.
Maar helaas “ons plekje” was bezet, dat wil zeggen, een aantal jonge Papua mannen waren daar aan het zwemmen, ze hadden weliswaar wat aan, maar toch voelden we ons niet vrij om ons plan daar ten uitvoer te brengen. We hebben op een afstand de bus geparkeerd en wat koffie gedronken en Sinco vond dat we maar ergens anders heen moesten. Maar ja, die stenen! Ik was speciaal op zoek naar dezelfde kleuren van de vorige keer, namelijk groenachtig en paarsachtig. En die lagen daar voor het grijpen, ik vond het wel een beetje sneu om na dat hele eind rijden mijn, misschien enige, kans te laten voorbij gaan. De afstand was dusdanig dat ik niet dacht: ach, we gaan volgende week nog wel een keer.

De stenen

Goed, Sinco liep eens een beetje in de richting van die mannen en die bleken heel vriendelijk te zijn. Het slot van het liedje was dat ze allemaal heel ijverig groene en paarse stenen in en naast de rivier gingen zoeken. We hadden een paar tassen waar ze in konden en bij elke steen vroegen ze heel bescheiden of “deze goed” was. Inmiddels was ik ook wat dichterbij gekomen en één van hen vroeg mij wat we er mee gingen doen. Ik zei dat ik ze in mijn tuintje wilde leggen, mooie gekleurde bloemen met mooie gekleurde stenen! “Oh ja!”   Of hij er zich echt een beeld van kon vormen weet ik niet. Misschien dacht hij: “Rare lui, die blanken!”  Maar in de kortste keren hadden we twee tassen vol die we nauwelijks konden optillen. Wij blij, zij blij. Vriendelijke jongens!

.

Gelukkig, want de laatste tijd horen we steeds vaker van onlusten in de steden. De Papua -bevolking begint te protesteren tegen de Aziaten die hier de bedrijven runnen en er “met hun geld vandoor gaan”  . En blanken vallen onder de categorie “mensen met geld”, dus als ze kwaad willen kun je zomaar in een rel betrokken worden. Op zijn minst stelen ze je spullen en je auto. je moet dus wel voorzichtig zijn en alert zijn op vreemd gedrag.

.

Daarna zijn we terug gereden en hebben ergens anders bij een ander riviertje even de klapstoeltjes uitgezet en de meegebrachte kippenpootjes verorberd.

Waakhonden

Toen doorgereden naar Kimbe voor nog wat boodschapjes. O.a. hebben we een stuk gaas gekocht om het hek van onze tuin te verbeteren. Ongeveer elke avond sprong een van de waakhonden over een laag en gebrekkig stuk van het hek. Die hond wil gewoon gezellig bij de mensen zijn, maar helaas dat kan hier niet zo goed. Bovendien zijn ze getraind om agressief te zijn tegen indringers, en omdat dat helaas donkere mensen zijn en zij niet onderscheiden of het medewerkers zijn of niet, zijn onze werkers niet veilig. Ze zijn dan ook als de dood voor die beesten. Dat is best raar, als ik er aan kom, zijn de honden blij en als bv onze lokale vriendin/wokmeri Judith iets te dicht naar het hek loopt beginnen ze als gekken te blaffen. Maar ja, dat is helaas niet anders.

Thuis heerlijk gegeten

We wilden eigenlijk nog ergens gaan eten, maar ik was zo moe, toen zijn we maar naar huis gegaan en terwijl ik een uiltje knapte heeft Sinco de rest van de kip opgewarmd, aardappeltjes gebakken, boontjes gekookt en toen dat klaar was heeft hij mij met een glas thee gewekt.
Samen heerlijk gegeten, eigenlijk lekkerder dan in een plaatselijk restaurant. De afwas hebben we lekker laten staan tot de volgende dag.

 Waarom hebben jullie ons dat niet eerder verteld?

Tja, zo gaan onze dagen hier voorbij. Het lijkt zo gewoon, maar er gebeuren intussen geweldige dingen. Wij zijn schakeltjes in het grote plan.
In de zondagse samenkomst hoorden we een bemoedigend getuigenis van een van onze collega’s die zich met zijn gezin aan het voorbereiden is om in een van  de stammen te gaan werken. Zij zullen zich bij een team voegen dat al jaren ergens hard aan het werk is. De chronologische Bijbellessen kwamen deze week tot aan de climax, de kruisiging.

Onze vriend Lourens was erbij, omdat hij daar o.a. was om te helpen met het in orde brengen van hun toekomstige huis.
Een grote groep mensen had de laatste tijd het onderwijs trouw gevolgd, elke dag waren ze present. Toen de kruisiging aanschouwelijk was uitgebeeld waren ze enorm verrast en opgewonden. God, die zelf kwam om onze zonden weg te dragen? Die zelf stierf en zijn bloed liet vloeien zodat wij vrijgesproken zijn? Onvoorstelbaar! Een van de jongens daar was zo opgewonden, hij kon er niet over zwijgen en hij ging naar een plaats, 35 minuten lopen verderop naar vrienden en bekenden en begon daar enthousiast en luidruchtig te vertellen wat God gedaan heeft en hij ging zelfs bij het ziekenhuis naar binnen en wilde dat iedereen het zou weten! Daar werd hij wel een beetje gesust, want de zieken hebben rust nodig, toch? Maar het Woord en de Geest van God  laten zich niet binden of afremmen!
Ook waren er weer mensen die vroegen: “waarom hebben ze ons dat niet eerder verteld!!!”
Ja, dan weet je weer waarom je hier bent! Ook al zijn wij dan helaas niet zelf degenen die het hen kunnen vertellen, wij mogen zorgen voor de kinderen van hen die het wel kunnen en mogen doen!
Laat dit alsjeblieft een stimulans voor jullie zijn om te blijven bidden en steunen (in het algemeen bedoeld) want deze mensen zijn zo moe van de duisternis, de angsten, de haat, de onzekerheid, enz.

In onze nieuwste nieuwsbrief schrijven we hier ook iets over!
Hebt u hem nog niet ontvangen? Download Nieuwsbrief 6 (4MB): klick op het plaatje!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!