...

Goed nieuws!

Deze week zijn Jan en Annette voor de tweede keer opa en oma geworden. Hun dochter en schoonzoon hebben hun tweede kindje ter wereld mogen brengen, dit keer een gezonde dochter!

Ook Jan en Annette hopen met Michelle tijdens de zomervakantie hun kinderen en kleinkinderen en verdere familie in Nederland te bezoeken. We hebben heel verschillende vluchten maar hopen wel met hetzelfde British Airways toestel aan te komen op Schiphol: 1 juni half tien 's morgens.

Meer over mijn ervaringen in de Mengen stam

Vanuit de woning van Becky en Keri hadden we een prachtig uitzicht op een rokende vulkaan. Deze foto heb ik gemaakt tegen het vallen van de avond.

Deze foto is gemaakt, de volgende ochtend,vanaf ongeveer dezelfde plek

Zo was het beeld weer een andere keer,
je ziet een steeds wisselend scenario!

Inbraak

Vorige week vertelde ik aan het einde van ons verhaal nog over de inbraak in de zendelingenhuizen.
Ook Becky en Keri vertelden dat zij er gegarandeerd op kunnen rekenen, elke keer nadat ze op verlof zijn geweest, of naar een conferentie,  dat er in hun huis is ingebroken. Spullen vervreemd, troep gemaakt, enz. Dat is best moeilijk! Vooral als je het ook nog van te voren weet, dat het weer gaat gebeuren. Soms zijn ze zelfs verbaasd over wat er wel of niet gestolen is. Er was eens een geluidsboxje gestolen dat bij een cd-spelertje hoorde. Het andere boxje was er nog. Aan één zo’n boxje heb je niet eens was, dus zeiden ze: “Waarom hebben ze niet allebei de boxjes meegenomen, dan had je er tenminste iets aan. Ook komen ze af en toe mensen tegen die een kledingstuk van henzelf aan hebben. Ze bekijken deze dingen ook met een zekere humor. Vooral als ze dan met zo iemand in contact komen en die dan net doet of zijn of haar neus bloed. Ook was er eens iemand tot geloof gekomen die iets van hen aanhad, maar die was waarschijnlijk nog te beschaamd om excuus aan te bieden. Tja, zo gaat dat hier soms. Zolang het om aardse goederen gaat, moet je laconiek zijn, en je er op instellen dat je alles hier op aarde in bruikleen hebt, (zou voor alle christenen in de wereld moeten gelden). Pijnlijker wordt het als je leven bedreigd wordt. Ook dat komt voor.
Maar in al deze dingen wordt de Bijbel heel reëel, dus moeten we niet verbaasd zijn en uitzien naar de dag van de komst van onze Heer, die alles recht zal zetten en op zijn plaats!

.
De huizen van de zendelingen zijn tijdens hun afwezigheid gegarandeerd doelwit voor inbraak. Rechts: Een intrigerende boomstam met een ander zendingshuis op de achtergrond.

De plant ernaast, maar dan van dichtbij genomen.

Mishandeld

De tegenstander verzint van alles om de zendelingen te ontmoedigen. Ook al is dit geen nieuws, de confrontaties zijn elke keer toch moeilijk.
Zo hoorden we dat een meisje van ongeveer 19 jaar, Sabubu, de chronologische Bijbellessen graag volgde en heel belangstellend was om over Jezus te horen. Haar ouders besloten om haar uit te huwelijken  aan een oudere man die ergens anders woonde. Zelf wilde ze dat helemaal niet, want het was een slecht mens. Maar de moeder zette door, en Becky hoorde dat Sabubu, zo heet dat meisje nogal tegenwerkte. Uit wraak heeft de man haar enorm mishandeld. Hij heeft op haar ingeslagen met een mes, misschien het grote hakmes waar iedereen hier mee loopt. Ze heeft het nauwelijks overleeft, en is in het ziekenhuisje in Kimbe gebracht.
Met een paar andere mensen heb ik haar een bezoekje gebracht. Haar moeder was op dit moment bij haar. Een vrouw die zelf ook altijd door haar man mishandeld is. Dat is “normaal” hier. Sabubu was gelukkig aan het opknappen, d.w.z. ze kon rechtop zitten en glimlachen. We hebben vanwege de taalbarrière niet zo veel contact gehad, maar we brachten wat eten en het kleine beetje aandacht zal haar toch wel goed gedaan hebben. Maar ze heeft nog een lange weg te gaan. Zeker nog twee maanden in het ziekenhuis. Ze had op vele plaatsen hechtingen en het was te gruwelijk om er aan te denken hoe ze er aan toe geweest moet zijn, toen ze aankwam in het ziekenhuis. Kennelijk had ze een slag op haar hoofd gehad, op haar kruin was te zien dat een stuk van haar schedel gehecht was. Haar armen waren toegetakeld, en haar beide handen zaten ook vol hechtingen, en haar ene been gebroken en was gespalkt , enz. Heel triest. Het is te hopen dat ze terug mag naar haar dorp en ooit de Bijbellessen weer mag volgen.

Dave bezig met de lees- en schrijfles voor ouderen.

Bobé

Vorige week heb ik verteld over Bobé, die per ongeluk in haar voet was gehakt, en die geen familie heeft om voor haar te zorgen. Gelukkig hebben de zendelingenvrouwen zich over haar ontfermd. Ik heb speciaal voor dit dagboek nog even per mail geïnformeerd hoe het nu gaat. Het gaat gelukkig redelijk goed. De wond wordt nog steeds dagelijks verzorgd en is langzaam aan het helen.

Dit zijn een paar voorbeelden van een afschuwelijke werkelijkheid waar de zendelingen hier telkens mee geconfronteerd worden.

Fantastische tochten

Hier steken we een stroompje over voordat de regen er een riviertje van gemaakt had,
dat we op de terugweg met meer moeite moesten oversteken.”

Maar om van dit dagboek geen al te verdrietige aflevering te maken, zal ik nu verslag doen van onze “hike” tochten, die mij veel plezier en voldoening gaven, en een andere kant van het zendelingenleven lieten zien. Wat wij als “plezier tochtjes” ervoeren, kan natuurlijk voor de zendelingen soms een noodzakelijke trip zijn om van het ene dorp naar het andere te komen om het Evangelie verder te brengen. (Annette en Jan moeten altijd een tocht van 4 uren maken om van het laatste punt dat bereikbaar is met een vervoermiddel, bij het dorp waar zij woonden en werkten te komen!)
Voor mij was het een nieuwe uitdaging.
Twee keer zijn we op pad gegaan om watervallen te  bezoeken en één keer om in een hoger gelegen dorpje mensen van de kerk met een bezoek te vereren.

met de wandelstok als steun! ...

... en boomwortels als traptreden

Ik kreeg een soort wandelstok aangeboden, dat was achteraf maar goed ook, want zonder die stok zou ik keer op keer onderuit zijn gegaan. Denk je eens in dat je een uur lang, bij elke voet die je verzet, moet nadenken!!! Dat was de realiteit! Zodra ik even aan wat anders dacht of gewoon even om me heen keek, glibberde mijn voeten en kon ik meestal met moeite mijn evenwicht bewaren. Het pad was smal, zeer smal, glibberig, zeer ongelijk; af en toe had je geluk, doordat de boomwortels  stevige natuurlijke traptreden vormden. Geregeld moesten we even op adem komen, want als je niet veel loopt, zoals ik, dan is zo’n tocht een goede training voor de conditie. Terwijl we dan even uitrustten, konden we om ons heen kijken en zag je alleen maar groen, groen en nog een groen in vele tinten en schakeringen. Huizenhoge varens, gatenplanten, palmen, allerlei kruiden, klimplanten, struiken, noem maar op. Af en toe hoorde je vogels en soms zag je mooie vlinders.

Een vlinderpaartje dat vlak voor mijn voeten poseerde.

Eén van de grappige dingen vond ik dat we twee keer dat we een tocht maakten, gegidst werden door twee kinderen niet veel ouder dan een jaar of 10. Die sprongen lenig over elk obstakel en kenden de verschillende wegen op hun duimpje, en dat was maar goed ook, want anders zouden we beslist  verdwaald zijn. Dat zou ik toch niet echt een pretje hebben gevonden. Overdag zie je weinig dieren, maar ik moet er niet aan denken daar ook maar één uur in het donker van de avond of nacht te moeten doorbrengen als al het gespuis in actie komt. Voor boze geesten ben ik niet bang, maar grote spinnen en andere enge beesten?...... Brrrrrr!

De twee jonge gidsjes die ons naar de Kuani rivier leidden.

Eén keer werden we geëscorteerd door een paar vrouwen, waarvan  er één nog een kleutertje op haar schouders meedroeg. Onvoorstelbaar wat een gewichten die mensen gewend zijn te torsen, op hun hoofd, over de schouders, enz. , en dan zo’n klimtocht en afdaling, waar wij zonder bagage al moeite mee hebben. Ze stonden er op om ook onze spulletjes te dragen. Natuurlijk ze zijn het gewend! Maar toch! Het verbaast me waar een mens toe in staat is.

Hele zakken vol met zware keien dragen ze op hun hoofd, ik weet niet over welke afstanden, maar reken maar dat het niet een paar meter is .

Af en toe moesten we een klein riviertje oversteken, vol met keien. Op al onze tochten was het droog op de heenweg, maar het regende pijpenstelen op de terugweg. Op vele plaatsen was het pad dan ook veranderd in een riviertje en de echte rivier, die eerst een klein ondiep stroompje was, was dan op de terugweg veranderd in een bruisende rivier, waarin je de keien nauwelijks meer zag.
Nu ja, proberen  om je schoenen droog te houden, hadden we al snel opgegeven. Als verzopen katjes kwamen we moe maar zeer voldaan weer terug. Alle spieren in de benen die je normaal niet gebruikt, bleken nu toch echt ook uit de slaapstand te zijn gehaald! Wonder dat we het er goed van af brachten, want ook voor Keri en Becky is zo’n tocht absoluut geen dagelijkse, zelfs geen maandelijkse bezigheid. En het gebeurt niet zelden dat er iemand geblesseerd van zo’n tochtje terugkomt.

.... spelen bij de “kleine” waterval .. zie je Roelie rechts???

Roelie gaat de uitdaging aan en springt in het diepe!

Waterspektakel

Ons verblijf bij twee verschillende watervallen, op twee afzonderlijke dagen, was een fantastische ervaring. Niet in de laatste plaats omdat je daar heerlijk kon zwemmen en ploeteren. Ik heb zelfs een poging gedaan om aan een liaan te hangen. Dat lukte nog aardig, tot die het na herhaald gezwengel begaf en met de tak waaraan hij vast zat naar beneden kwam. Helaas op het hoofd van Katie! Maar die kwam met de schrik vrij!! Hiervan heb ik geen foto maar wel een dvd!

.
Deze twee meisjes hebben ons naar de Lapa Matana waterval geleid en
rusten hier wat uit, na ook intensief in en om het water gespeeld te hebben.

.
De Lapa Matana waterval ..... heerlijk onder de harde straal!

Zo zien jullie: het leven van zendelingen heeft vele kanten. De zware strijd, het ploegen op de rotsen in geestelijke zin, dat voor de zendelingen in de rimboe het grootste deel van hun tijd inneemt, dat mag afgewisseld worden met af en toe een dagje genieten in die machtige schepping van een Almachtige God. En zo is het waarschijnlijk ook vol te houden voor mensen anno 2010, die opgegroeid zijn in welvaart met zijn vele gemakken . Zo was het ook goed voor mij om er met mijn neus eens op te zitten, en om als ooggetuige ook weer aan jullie te mogen doorgeven dat het zo waardevol is dat we hier iets kunnen bijdragen aan het welzijn van de mensen die zo in de duisternis gevangen zijn.  Zoals we al vaker hebben gezegd: met elkaar zijn jullie en wij de schakels die mogen leiden tot de verlossing van velen.
Christus is het Hoofd, en wij zijn Zijn Lichaam, de leden die Hij heeft geroepen om ten dienste van Hem te staan! Hij is de Redder en wil allen redden. Dank God dat jullie en wij mogen meewerken, ieder op de plek waar we geroepen zijn! Geprezen zij Zijn Naam!!!

Volgende week hoop ik nog meer te vertellen over het leven van en in de Mengen stam.

Het leven in Hoskins de afgelopen week
Enkele hoogtepunten

Tiener-thee als “Fund raising” . Een jaarlijks terugkerende gewoonte is “een dagje er tussen uit knijpen!” Dat geldt voor leerlingen in de hoogste klassen. Ook al is het een stiekem gebeuren, iedereen is er op voorbereid. De leerlingen organiseren van alles om wat geld bij elkaar te krijgen om o.a. het vervoer te regelen. Ze hadden al eerder een spaghetti maaltijd georganiseerd, zoals de trouwe lezers zich kunnen herinneren, maar door wat misverstanden werd dat geld in een andere pot gestopt, dus was dit een leuk alternatief!

.
De tiener-thee avond gehouden in het internaat!

Jan en Annette en andere genodigden

.
Roelie en onze overburen... de bestelling wordt opgenomen

Allerlei andere schoolactiviteiten vinden eveneens plaats. Zorg voor elkaar speelt een grote rol. Hier nemen de oudere leerlingen jongeren bij de hand bij een sportevenement:

En tot slot wat plaatjes uit de klassen deze week:

.
Sinco: Links natuurkunde aan map 5 - Rechts een multimediales... leerlingen leren een eigen website maken.

.
Links: Map 1 (6-8 jaar) met Beth
Rechts: Map 2 (9-11 jaar) met Martin

.
Links: Map 3 (12,13 jaar) met Beth Delaat - 73 jaar!
Rechts: Een blokfluitles (ik kan me niet voorstellen dat leerlingen door een blokfluit ooit gevoel of liefde voor muziek ontwikkelen - dit was Sinco!)

Deze zaterdag zijn we er met een groepje leerlingen een dagje tussenuit geweest.
Ze hadden erg hard gewerkt en dit was hun beloning (en de onze!)
We hebben echt genoten. Hierboven zitten we op een "terrasje" bij Liamo met op de achtergrond het grote Garbuna-vulkaan complex.

Sinco met map 4 op ons "terrasje" bij Liamo.

Psalmen

Vanmorgen mocht Sinco de laatste preek houden in een serie van 4 over de psalmen. Wij hebben er zelf zoals gewoonlijk het meeste plezier van gehad. Er zit zoveel diepgang in onze psalmen. De eerste preken gingen over de psalmen algemeen, psalm 1 en boek 1 van de psalmen (psalm 1-41 vgl Genesis). Deze laatste preek ging over boek 2-5 van de psalmen, de tegenhangers van de boeken Exodus t/m Deuteronomium.
Onder: Sinco in het vuur van de preek....

Bedankt voor je meeleven

We zijn blij dat je de moeite hebt genomen om ons verhaal weer te lezen en de plaatjes te bekijken.We krigen heel weinig reacties. Een klein berichtje betekent heel veel voor ons. Ons wekelijkse verslag kost ons uiteraard best wat tijd, maar we willen jullie graag betrekken bij PNG en bedanken voor jullie meeleven middels dit dagboek. Jullie maken deel uit van Gods werk hier in PNG. Samen een team. Bedankt.

Tot volgende week!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!