I’m a detransitioned woman myself.
I find that every story I hear about other women in my situation, is like a broken record playing my life story over and over. I’m so glad that mental healthcare professionals are seeing this pattern and shedding real, objective light on it.
I developed gender/body dysphoria in early puberty, and the psychological distress would increase parallell to my body development as puberty progressed. At the age of 12/13 I concluded that I was trans and wanted to be a boy, and at 18 I changed my name and got on testosterone for three years, during this time I also had a double mastectomy.
In 2020, after 3 years of body-altering hormones and 1 year post-breast removal, it finally dawned on me that this was not what I wanted or needed in life and I began to detransition. Having to announce this to everyone in my life was stressful, I couldn’t help but feel a bit ashamed of myself- the idiot who had loudly proclaimed for several years that “I am a trans man, this is my truth”. So there I was, at the end of my transition, masculinized and flat chested. My voice was undeniably male, facial hair, body hair, masculine distribution of fat and muscle from top to toe.
For two whole years after I got off hormones, I was too physcially masculine to pass as a woman and everyone perceived me as a boy in a dress. It was shameful, frightening and disheartening not being able to blend in with my own sex. I felt like the testosterone had done far too much damage, I thought there was no coming back from this terrible mistake. I didn’t want to be seen or heard, I wanted to disappear in my regret and despair. Only in the last year and a half am I finally being read as a woman again by strangers, I think my body just needed time to readjust. .
Surprisingly, I never received backlash for undoing my transition. I think my family was quite relieved to have me back to my normal self. Despite coming from a non-religious background; I found peace and hope in the christian faith during the worst days of my detransition. I was unable to forgive myself, or love myself, for what I’d done to my body and for the stress I had put my loved ones through when I transitioned. But if God can forgive me and love me regardless, then I can consider my suffering atonement enough, I forgive myself finally and move on.
Estrogen, time and patience helped me reclaim my femininity. I’ve done some voice training to help me sound less masculine. I’m still undergoing painful hair removal laser therapy but I think I’ll be finished by the end of this year. I feel young and sweet and radiant again. I’m happily engaged to a wonderful man, and I’ve found ways to reconcile with my past choices. I know I am very lucky to have come out the other side of this as a happier, stronger person – I know several people in the detrans community who still anguish over their situation many many years after detransitioning.
We have to speak up about this growing epidemic, and learn how to deal with gender dysphoria properly. I wouldn’t wish this journey on anyone.

I

Ik ben zelf een gehertransformeerde vrouw.
Elk verhaal dat ik hoor over andere vrouwen in mijn situatie is als een gebarsten plaat die mijn levensverhaal steeds opnieuw afspeelt. Ik ben zo blij dat professionals in de geestelijke gezondheidszorg dit patroon zien en er echt, objectief licht op werpen.
Ik ontwikkelde gender/lichaams dysforie in de vroege puberteit, en de psychologische stress zou toenemen evenredig met mijn lichamelijke ontwikkeling… naarmate de puberteit vorderde. Op de leeftijd van 12/13 jaar concludeerde ik dat ik trans was en wilde… en op mijn 18e veranderde ik mijn naam en nam drie jaar lang testosteron. Ik kreeg ook een dubbele mastectomie.
In 2020, na 3 jaar lichaamsveranderende hormonen en 1 jaar post- borstverwijdering, drong het eindelijk tot me door dat dit niet was wat ik wilde of nodig had in het leven en ik begon met detransitie. Om dit aan iedereen in mijn omgeving aan te kondigen was stressvol, ik kon het niet helpen, maar ik voelde me de idioot die jarenlang luidkeels verkondigde: “Ik ben een trans man, dit is mijn waarheid”. Daar stond ik dan, aan het einde van mijn transitie, vermannelijkt en met een platte borst. Mijn stem was onmiskenbaar mannelijk, gezichtshaar, lichaamshaar, mannelijke verdeling van vet en spieren van top tot teen.
Twee jaar nadat ik van de hormonen af was, was ik fysiek te mannelijk om als vrouw door te gaan en iedereen zag me als een jongen in een jurk. Het was beschamend, beangstigend en ontmoedigend om niet bij mijn eigen geslacht te horen. Ik had het gevoel dat de testosteron veel te veel schade had aangericht. Ik dacht dat er geen weg terug was van deze verschrikkelijke fout. Ik wilde niet gezien of gehoord worden. Ik wilde verdwijnen in mijn spijt en wanhoop. Pas in de laatste anderhalf jaar word ik eindelijk weer gezien als een vrouw door buitenstaanders. Ik denk dat mijn lichaam tijd nodig had om zich aan te passen.
Verrassend genoeg heb ik nooit reacties gekregen voor het ongedaan maken van mijn overgang. Ik denk dat mijn familie opgelucht was dat ik weer normaal mezelf was.
Ondanks dat ik uit een niet-religieuze achtergrond kom, vond ik vrede en hoop in het christelijk geloof tijdens de ergste dagen van mijn detransitie. Ik was niet in staat mezelf te vergeven, of van mezelf te houden om wat ik mijn lichaam had aangedaan en voor de stress die ik mijn geliefden had aangedaan in mijn transitie. Maar als God me kan vergeven en hoe dan ook van me houdt, dan beschouw ik ook mijn lijden als genoeg, ik vergeef mezelf eindelijk en ga verder.
Oestrogeen, tijd en geduld hielpen me mijn vrouwelijkheid terug te winnen. Ik heb wat stemtraining gedaan om me te helpen minder mannelijk te klinken. Ik onderga nog steeds pijnlijke lasertherapie voor haar-verwijdering maar ik denk dat ik eind dit jaar klaar ben. Ik voel me me weer jong en lief en stralend. Ik ben gelukkig verloofd met een geweldige man, en ik heb manieren gevonden om me te verzoenen met mijn vroegere keuzes. Ik weet dat ik veel geluk heb dat ik hier door gekomen ben als een gelukkiger, sterker persoon – Ik ken verschillende mensen in de detrans-gemeenschap die nog steeds kwellen over Maar als God me kan vergeven en hoe dan ook van me houdt, dan kan ik mijn lijden… genoeg verzoening, vergeef ik mezelf eindelijk en ga ik verder.
Oestrogeen, tijd en geduld hebben me geholpen mijn vrouwelijkheid terug te winnen. Ik heb stemtraining gedaan om minder mannelijk te klinken. Ik onderga nog steeds pijnlijke ontharingslasertherapie, maar ik denk dat ik eind dit jaar klaar ben. Ik voel me weer jong en lief en stralend. Ik ben gelukkig verloofd met een geweldige man, en ik heb manieren gevonden om me te verzoenen met mijn vroegere keuzes. Ik weet dat ik heel gelukkig ben dat ik er aan de andere kant uit ben gekomen als een gelukkiger en sterker mens – ik ken verschillende mensen in de detransitiegemeenschap die vele jaren na hun detransitie nog steeds angst en verdriet hebben over hun situatie.
We moeten ons uitspreken over deze groeiende epidemie en leren hoe we op de juiste manier met genderdysforie kunnen omgaan. Ik zou niemand deze reis toewensen.